Crater Lake

11.07

Poranek wstał rześki i słoneczny. Idealne warunki na wycieczkę do Crater Lake. Szybkie śniadanko i w drogę. Chleb na dalsza cześć dnia kupimy po drodze. Przez 50  mil znajdzie się jakieś miasteczko ze sklepem spożywczym… nie znalazło się. Będziemy jeść nasze zapasy na „czarną godzinę”.  50 mil jazdy przez dziewiczy las Oregonu i jesteśmy u bram parku narodowego. Zanim wjedziemy na samą kalderę decydujemy si e na mały spacer 0po szlaku biegnącym poniżej krateru. Okazuje się to strzałem w dziesiątkę. Mało uczęszczana ścieżka biegnie przez las i łąki pełne rwących strumyków z topniejącego powyżej śniegu. Wszystko skąpane w promieniach porannego słońca. Nasiąknięte wodą pnie leżących drzew parują. Gdzieniegdzie pęki wiosennych kwiatów, w zacienionych miejscach śnieg. Wszyscy jesteśmy zachwyceni. To krótka tutejsza wiosna (śnieg leży zwykle do końca czerwca, a padać zaczyna znów we wrześniu) bucha życiem. Sceneria przywodzi nam na myśl nam widoki Rivendell z „Władcy Pierścieni”. Dodatkowo powyżej nas (!) za wielką ścianą skalną ogromne jezioro. Crater Lake powstało ok 7 700 lat temu gdy tutejszy wulkan eksplodował wyrzucając w powietrze całą zawartość komory magmowej (popiołami grubości 20 cm można by pokryć cały Oregon), która uległa zapadnięciu.  Pozostała jedynie okrągła korona, w której zaczęła gromadzić się woda, bo co roku zimą spada tu ok. 13 metrów śniegu. Wulkan jeszcze próbował się odgryzać budując na środku jeziora niewielka wysepkę o kształcie kapelusza czarodzieja (Wizard Island), ale w końcu dał za wygraną i obecnie jest tu spokojnie. Powstałe jezioro jest najgłębsze w Ameryce Pn (szóste na świecie) i szczyci się największą pomierzona na świecie przejrzystością wody.  Jedziemy serpentynami do góry. Rim road, czyli droga biegnąca po koronie dookoła krateru jest na wysokości 2100 – 2400 m. W końcu docieramy do niej i widok powala.

 

 Ruszamy Rim Road zatrzymując się co jakiś czas na podziwianie widoków. Musimy zmodyfikować nasz plan objechania krateru dookoła, bo Rim road niestety nie jest otwarta na całej długości z powodu śniegu i drzew zalegających po zimie. W zamian przebieramy się w spodnie nieprzemakalne i urządzamy zjazdy z górki po śniegu. Po przeciwległej stronie krateru zatrzymujemy się i urządzamy zejście w dół aby pomoczyć nogi w jeziorze. Droga powrotna kosztowała nas sporo potu – wspinaczka ok 400 metrów w górę po stromym zboczu krateru. Jeszcze obiad w kamperze z widokiem na jezior i niestety trzeba wracać bo zbliża się wieczór.